تفسیر ورزشی اغلب شامل سه اصطلاح مشابه اما متمایز برای سطوح بازی است: زمین (pitch)، میدان (field) و زمین بازی (court). در حالی که همه آنها به مناطق مسابقه اشاره دارند، استفاده خاص آنها در ورزش های مختلف به طور قابل توجهی متفاوت است.
اصطلاح "زمین (pitch)" مناطقی از بازی را توصیف می کند که با دقت علامت گذاری شده اند و برای ورزش های خاصی که شامل پرتاب یا ضربه زدن هستند، طراحی شده اند. مسابقات فوتبال (فوتبال) در زمین فوتبال برگزار می شود، در حالی که بازی های بیسبال و کریکت به ترتیب در زمین های بیسبال و کریکت برگزار می شوند.
این اصطلاحات بر ماهیت تخصصی این سطوح، به ویژه علامت گذاری ها و ابعاد آنها که نیازهای منحصر به فرد هر ورزش برای تحویل توپ و مناطق ضربه زدن را در خود جای می دهد، تأکید می کند.
"میدان (Field)" دسته وسیع تری از سطوح بازی را نشان می دهد که معمولاً از چمن یا خاک تشکیل شده و برای ورزش های مختلف مناسب است. زمین های راگبی میزبان ورزش های تماس فیزیکی هستند، زمین های فوتبال آمریکایی نبردهای گریدیرون را به نمایش می گذارند و زمین های هاکی سطوحی را برای مسابقات چوب و توپ فراهم می کنند.
برخلاف زمین ها (pitch)، زمین ها (fields) به طور کلی مناطق بزرگتر و باز را توصیف می کنند که دویدن و بازی گسترده را تسهیل می کنند تا مناطق پرتاب یا ضربه زدن خاص.
مناطق بازی محصور یا خط کشی شده در طبقه بندی "زمین بازی (court)" قرار می گیرند. زمین های بسکتبال دارای سطوح چوبی با خطوط مرزی هستند، زمین های تنیس شامل جعبه های سرویس علامت گذاری شده هستند و زمین های بدمینتون ابعاد خالص خاصی را حفظ می کنند.
زمین های بازی (Courts) معمولاً فضاهای محصوری را نشان می دهند که در آن ورزشکاران در تقابل مستقیم، چه در قالب های فردی یا تیمی، با مرزهای فضایی مشخص که مناطق بازی را تعریف می کنند، درگیر می شوند.
تسلط بر این تمایزها تجربیات تماشای ورزش را افزایش می دهد و بحث های دقیق تری را در مورد مسابقات ورزشی تسهیل می کند. چه مشاهده فوتبال در زمین (pitch)، راگبی در میدان (field) یا بسکتبال در زمین بازی (court)، اصطلاحات مناسب نشان دهنده درک ویژگی های منحصر به فرد هر ورزش است.